Zelf had ik nooit gedacht dat verlies&rouw zoveel met je kan doen totdat ik hulp heb ontvangen en ontdekte dat elk verlies een vorm van rouw is.

Van kinds af aan hebben we te maken met verlies, zo ik ook. Ik was een jaar of 7 en een vriendje ging verder weg verhuizen, later ging onze lieve hond dood (ik weet niet meer precies hoe oud ik was). Als kind is het vaak lastig om te uit te kunnen leggen waarom je voelt zoals je voelt. Je voelt je weleens boos of verdrietig en wanneer er dan gevraagd wordt waarom je je zo voelt, weet je het eigenlijk zelf ook niet. Vaak worden die emoties een beetje weggeveegd en wordt er verwacht dat je gewoon vrolijk verder gaat. Emoties van verdriet en boosheid zijn ook niet de emoties waar anderen op staan te wachten.

Gek eigenlijk. Er wordt wel vaak gevraagd waarom iemand boos of verdrietig is maar niet wanneer iemand juist vrolijk is. Is het standaard om je vrolijk te voelen? Terwijl boosheid en verdriet juist ook hele normale emoties zijn die bij het leven horen. Alleen hebben we vaak niet geleerd hoe we daarmee om kunnen gaan. Dus wat doen we dan?

Ja, we drukken die emoties weg en anderen helpen ons daar bij. Wanneer we iemand verdrietig zien, proberen we die persoon snel mogelijk op te vrolijken. Wanneer iemand boos is, proberen we die persoon meteen te sussen. Dit doen we naar onszelf ook, tranen worden gelijk weggeveegd en boosheid de kop ingedrukt.

Dit leren we al van kleins af aan. En zo gooien we onze emmer vol met tranen en boosheid. We kunnen dit echt heel goed en lang volhouden, tot dat het niet meer lukt. Het bekende spreekwoord past hier goed bij

“Het is de druppel die de emmer doet overlopen”

. En dat is ook echt zo, al het opgeslagen verdriet komt naar buiten, het is niet te stoppen.

Ik heb het zelf ervaren, jarenlang weggestopt. Ik ben er depressief van geworden, geen zin meer in het leven, het leven als “moeilijk en zwaar” ervaren. Uiteindelijk heb ik hulp gezocht, mijn emmer liep over met verdriet en boosheid. Ik kon niet meer normaal functioneren, maar door het masker dat ik al jaren droeg kon niemand het zien. Ik heb de emmer helemaal geleegd en alle puzzelstukjes vielen op z’n plek. Ik begon mezelf te begrijpen maar ook anderen. Ik begreep nooit dat iemand zo van het leven kon houden. Nu gelukkig wel, mijn leven is 180 graden gedraaid. Ik kan elke dag genieten van elk klein dingetje. Dat kon mijn lieve oma ook altijd en ik kon dat nooit zo voelen, nu weet ik hoe mijn oma dat voelde. Dat is de reden dat ik Misamere heb opgericht, om ook jou te helpen weer zin te hebben in je leven. Je weer vrij voelen, zonder dat je je verleden hoeft te vergeten, dat hoort bij jou en dat heeft jou gevormd, dat is oke.

Wacht niet te lang! Tijd gaat voorbij en is niet terug te halen!